Na in de begindagen op tal van locaties gespeeld te hebben, kreeg MVV Maastricht anno 1911 een vast onderkomen in De Boschpoort. Tussen de openingswedstrijd tegen S.C. Germania uit Düren en de afscheidswedstrijd tegen PSV ligt bijna vijftig jaar voetbalgeschiedenis. De Boschpoort bevond zich op de westoever van de Maas, ter hoogte van de Noorderbrug. Het stadion werd enkele malen uitgebreid en op zijn hoogtepunt kon het 18.000 supporters herbergen.
De Boschpoort moest begin jaren ’60 wijken voor de oprukkende industrie en het nieuwe stadion de Geusselt, die aan de overkant van de Maas gebouwd zou worden.
AFSCHEID VAN DE BOSCHPOORT DOET IEDEREEN LEED
Maar ook in Geusselt-Stadion zal de strijdkreet klinken: „Nao vaöre…..!
De Nieuwe Limburger, 24 december 1960
Triomf en nederlaag in 50 jaren
Wie zal ons bij benadering kunnen vertellen, hoeveel voetbalfans in de loop van 50 jaren, dat us MVV-ke aan de Maastrichtse Boschpoort heeft gespeeld daarheen hun schreden hebben gericht. 50 jaren is een halve mensenleeftijd. Het moeten er miljoenen zijn geweest. Het waren altegader boeren, burgers en buitenlui, die het M.V.V.-terrein daar wisten te vinden, in de dagen van Olim te voet, later met de bus of auto. Maar weet u, dat in 1918 een Engels matroos als kind in huis aan de Boschpoort was?
In het jaar 1960 kan u een dergelijke mededeling niet schokken, want Amerika, Canada en Australië liggen naast de deur. Maar een Engelse matroos was in 1918 in Maastricht een bezienswaardigheid, terwijl de jongelingschap van Europa aan de fronten van Vlaanderen en Verdun doodbloedde. En toch was ’t waar. Elke week liep een Engelse matroos het terrein aan de Boschpoort binnen, terwijl de pijpen van zijn wijde navy-broek om zijn benen slingerden. De geschiedenis vertelt niet of hij een Capstan rookte. Waarschijnlijk niet, want het was een echte Engelse sportboy, misschien had hij wel op de schoolbanken van Eaton gezeten, die behalve zijn liefde voor good old Engeland maar een hartstocht kende, het succes, waarvan hij in zijn interneringskamp in Groningen dagelijks van droomde. Wie hem toestemming gaf om wekelijks naar Maastricht te reizen en wie ’t in Den Haag goed vond, dat hij de mannen van MVV bekwaamde in de hantering van de lange pass, weten wij niet, maar feit was, dat de Engelse matroos elke week de MVV’ers aan de Boschpoort onder handen nam. Dat waren toen jongens die nauwelijks de baard in de keel overwonnen hadden en razend op zijn lessen waren. Want die Engelse matroos wist donders veel van voetbal af. Hijzelf was van twee dingen overtuigd: „Great Brittain rules de waves” en geen land, dat beter kon voetballen dan Engeland.
Goede oude tijd
Dat was nog allemaal in de goede oude tijd van us MVV-ke, toen men zich er in Maastricht nog maar nauwelijks van bewust was, dat daar aan de Boschpoort historie gemaakt zou worden. Dat was in het begin van de jaren, dat MVV met 11 jongens tot een team zou uitgroeien, dat met Willem II- en NAC lang om de zuidelijke voetbalsuprematie zou strijden. Het ging in die tijd altijd tussen MVV, Willem II en NAC en in het seizoen 1919—1920 daverde het aan de Boschpoort van de toejuichingen, toen MVV na met 1 – 0 van NAC te hebben gewonnen voor het eerst in zijn jonge geschiedenis het zuidelijk kampioenschap veroverde, dankzij een doelpunt van Sjoke Soons in de allerlaatste minuut. Het kampioenschap heeft toen 89 minuten lang aan het bekende zijden draadje gehangen, want gedurende al die tijd bombardeerde de Bredase voorhoede het Maastrichtse doel, maar Krit van Haaren wist van geen wijken. Hij stompte, ranselde, dook alles uit zijn doel. Ongeslagen veroverde MVV toen het kampioenschap. In het seizoen 1925 – 1926 ging aan de Boschpoort andermaal de kampioensvlag in top. Onvergetelijke tijden, waarover iedere Maastrichtenaar nog mét hartstocht kan praten. In het seizoen 1947 – 1948 werd MVV weer zuidelijk kampioen, maar nog is men niet vergeten, dat Heerenveen de Maastrichtenaren aan de Boschpoort de das omdeed, nadat zij met 4 – 0 hadden voorgestaan. Die duivelse Lenstra liet toen al zien, wat voor een magistrale voetballer hij was. Het draaide toen op een 7 – 6 overwinning voor de Friezen uit, die zich in „de hel van de Boschpoort” kiplekker voelden.
Afscheid doet pijn
Triomf en nederlaag vierde MVV aan de Boschpoort, maar elke rechtgeaarde MVV’er spijt het, dat onze Maastrichtse ere-divisie-club deze historische grond moet verlaten. „Het gaat me echt aan mijn hart” zegt Krit van Haaren, de keeper van het eerste kampioenselftal van MVV, „dat MVV moet verhuizen”.
„Als ’t maandag goed weer is, ben ik echt van plan het terrein nog eens over te lopen, voordat ik naar huis ga” voegt Sjoke Soons eraan toe. „Daar ligt mijn jeugd, daar ligt mijn glorietijd. Ook van die anderen, die na mij gekomen zijn. Wanneer ik MVV ’s zondags zie spelen zie ik mezelf nog over het veld draven en als er zich een bepaalde situatie voor het doel van de tegenpartij voordoet, denk ik altijd: jong, schiet toch in ’s hemelsnaam.”
Dat MVV maandag a.s. van de Boschpoort afscheid gaat nemen doet deze bijna legendarische figuren, die o.a. met een Felix, met een Seegers, met een Ronda, later met een Lex Kockelkorn aan de eerste roem van MVV werkten bijzonder veel pijn. Het doet hen evenveel pijn als de generatie, die op hen volgde en ervoor zorgde dat MVV de hoogste plaats in het vaderlandse voetbal behield. Dat afscheid doet ook de tegenwoordige jongens van MVV leed, die zich tot taak hebben gesteld om MVV’s plaats daar te behouden met als voornaamste doel voor ogen in 1962 de „gouden gordel” te verwerven. Dat moet in het Geusselt Stadion een wapenfeit worden, dat het nieuwe home voor de toekomstige generatie van MVV’ers tot historische grond maakt.
De Boschpoort vertegenwoordigt voor iedere Maastrichtenaar, of hij nu een fervent voetballiefhebber is of niet een stukje plaatselijke geschiedenis, waar triomf en nederlaag elkaar afwisselden. Maar die 50 jaren bij elkaar, die MVV daar speelt in 1910 rolde daar voor het eerst de voetbal gaven toch meer reden tot juichen dan tot zich teleurgesteld voelen.
Van de kook
In de loop van die jaren is er heel veel veranderd in de vaderlandse voetbalwereld en ook bij M.V.V. Het is er niet meer bij, zoals in 1915 dat de spelers zelf de kalklijnen op het veld trokken, zelf de netten ophingen en ook zelf hun onkosten betaalden. „Als wij vroeger een uitwedstrijd speelden dat was zo rond de jaren 15, dan kreeg ik van thuis een kwartje mee en daarmee moest ik me maar zien te redden” vertelt Krit van Haaren. „En als wij dan gespeeld hadden en de „rijken” ergens gingen eten stond ik in de portiek van een winkel mijn boterham op te eten…!” Een trainer kon er in die dagen van Olim niet af. Dat was een ongekende weelde. MVV genoot in het kampioensjaar 1919-1920 voor de eerste maal de diensten van een trainer. Toen MVV zich op de kampioenscompetitie voorbereidde engageerde men nl. de trainer van Ajax, de Engelsman Reynolds, maar de uitkomsten beantwoordden niet aan de verwachtingen. MVV won geen wedstrijd in de kampioenscompetitie en speelde tweemaal gelijk. „Wij waren gewoon van de kook…” vertelde Sjoke Soons. Nadien heeft MVV zijn trainers gehad en beste herinneringen bewaart de „oude garde” aan de gebr. Harry en Billy Jurian, beiden Engelsen. „Die Harry was onvoorstelbaar lui” gaat Sjoke Soons verder, „maar als hij je een kwartier onder handen nam had je onnoemelijk veel geleerd…”
De hel
MVV gaat maandag a.s. dus de Boschpoort verlaten. De Maastrichtse eredivisieclub neemt dan van een gezellig plekje grond, afscheid, intiem en huiselijk ook zou men kunnen zeggen. Men zit zo’n beetje bij elkaar op de schoot op die oude tribunes en men kan zo’n beetje zijn buurman aan de overkant van het veld herkennen. En zo gezellig met duizenden en duizenden onder elkaar, die hun hart aan die elf jongens hebben verpand, kon men een keel opzetten, dat horen en zien verging. Er ontstond dan tussen spelers en publiek een heerlijke wisselwerking, met als resultaat een verschroeiende’ sfeer, die de Boschpoort-arena de reputatie van „hel” bezorgde, gevreesd bij elke tegenstander van us MVV’ke.
In het nieuwe home van MVV zal, zoals mr. Max Tripels, MVV’s voorzitter terecht opmerkt veel van de intimiteit verloren gaan, maar één ding is zeker: het Maastrichtse supporterslegioen zal zich in de ruimte van het Geusselt Stadion evenzogoed laten horen als aan de Boschpoort en ook hier zal de kreet over de groene grasmat daveren: „Nao vaöre”!
