De andere Brokamp lijkt op Piet Keizer
De Tijd: Bert Nederlof
Maastricht, 22 december 1969
Nog altijd worden de kwaliteiten van Willy Brokamp in Maastricht miskend. Nog altijd wordt een foutieve pass van Brokamp door de MVV-aanhang met gehoon begeleid. Maar er is een verschil met voorgaande seizoenen. Brokamp, de „nieuwe” Brokamp, is niet meer de aan zichzelf twijfelende, kwetsbare spitsspeler. Met de komst van George Knobel, de nieuwe trainer van MVV, veranderde de onzekerheid in het spel van Willy in zelfbewustheid. Striemende fluitconcerten, in het verleden vaak oorzaak van het falen van Brokamp, gaan nu langs hem heen. In de vijf achter hem liggende seizoenen bij MVV kwam er voor Brokamp steeds weer een terugslag. Die ups en downs zijn begrijpelijk. In die vijf jaar immers kwam Brokamp onder het regime van drie verschillende trainers: Siezenis, Donenfeld, en Schlangen. Oefenmeesters met verschillende inzichten, maar met één overeenkomst: zij ‘weigerden Willy Brokamp te zien als het raspaard, als de artiest die het moet hebben van briljante ogenblikken en niet van een verbijsterende inzet.
Daarom bleef de ontwikkeling van Brokamp na zijn transfer van Chevremont naar MVV stilstaan, de 18-jarige knaap die zich in het UEFA-team en in Jong Oranje al had aangekondigd als een veelbelovend talent, kwam niet tot ontplooiing. Brokamp, terugblikkend op die voor hem zo sombere periode: „In de afgelopen vijf jaar heb ik er eigenlijk niets bijgeleerd, alleen maar afgeleerd. Als je iets fout deed. kreeg je de meest vreemde verwijten. Van psychologie wisten ze niks. Schlangen vond het bijvoorbeeld prachtig wanneer iemand tweemaal 45 minuten keihard over het veld holde. Al was het met z’n ogen dicht. „Daar kan je een voorbeeld aan nemen”, zei hij dan. Maar Rivera loopt toch ook nooit hard? Iedereen wilde zich in die tijd met me bemoeien, iedereen zat maar tegen me aan te praten. In die periode wilde ik graag weg, maar ze lieten me niet gaan. En als er dan toch bijna een transfer naar een andere club rond was, kwam er weer iets tussen. Op het ogenblik zijn er weer een stel clubs die me willen hebben, maar nou krijgen ze me niet meer.” (Lees onder het interview verder)
Willy Brokamp speelde in zijn carrière maar liefst 355 wedstrijden voor MVV en 48 voor Ajax. Sierd de Vos zocht hem in 1998 op.
Publiek
Niet alleen de trainerswisselingen bij MVV hadden schuld aan de wisselvalligheid van Willy Brokamp. Ook het uiterst kritische Maastrichtse publiek is voor een belangrijk deel verantwoordelijk voor de stilstand in de ontwikkeling van Brokamp. Brokamp daarover: „Ze weten hier gewoon niks van voetbal. Zeker dertig procent van het publiek is finaal tegen me. Omdat ik wel eens een balletje terugleg, omdat ik wel eens een bal bij me hou om de andere jongens gelegenheid te geven op te komen. Dat lusten ze hier niet. Je staat in de spits en dan willen ze ook dat je de bal naar voren plaatst. Al speel je 89 minuten verschrikkelijk goed, en je maakt in de laatste minuut één fout, dan ben je toch weer een boer. Maar ze hebben me niet kapot gekregen. Ik kwam bij MVV indertijd met nog vier amateurs. Die zijn allemaal verdwenen. Die konden die mentaliteit van dit publiek niet verwerken.”
Toch dacht Brokamp er niet aan Limburg de rug toe te keren. Nooit raakte hij moedeloos. Ook niet als hij vijf, zes wedstrijden achtereen In het B team moest spelen. Hij zegt: „Dat was misschien voor een deel te danken aan Donenfeld. Hij hield me altijd voor dat je als profvoetballer veel geld kon verdienen. Daarom ging ik door. Ondanks dat rotpubliek. Ze zaten op een gegeven moment gewoon in mijn privéleven te wroeten. En het gekke is, wanneer je die supporters buiten het voetbalveld meemaakt, zijn ze erg aardig. Maar ze weten nog altijd te weinig van voetbal. Neem nou het publiek bij Go Ahead. Wij kwamen daar met 1 – 0 achter en toen begon dat publiek pas goed tekeer te gaan. Wij moeten minstens op rozen zitten willen ze ‘ns enthousiast worden. Daarom speel ik liever uit dan thuis.” Juist in die uitwedstrijden leverde MVV dit seizoen opmerkelijke prestaties. Overwinningen op DWS en SVV waren zelfs voor het zo kritische Maastricht reden tot verbazing. Op eigen veld bleef MVV bovendien nog ongeslagen. Brokamp daarover: „En toch voetballen we niet beter dan vorig seizoen. Alleen zakelijker. Nu spelen we uit op de nul. En komen we achter, dan is er nog niets aan de hand. Zelfs toen we bij SVV met 2 – 0 achter kwamen, kwam het zelfs niet bij me op te denken dat we zouden verliezen. En we wonnen dan ook met 7 – 3. Dat is het werk van Knobel. “Hij voelt je aan, hij eist geen geweldige inzet van je, hij laat je in je waarde.”
Kansenbenutter
George Knobel. Hij lijkt de man achter de „andere” Willy Brokamp. De Brokamp die dit seizoen wél de koele kansenbenutter is. Knobel: „Als je Brokamp keihard laat werken, gaat dat ten koste van z’n spel. Hij lijkt soms wat ongeïnteresseerd, maar die jongen heeft geweldige kwaliteiten. Zelfs wanneer hij tussen drie verdedigers staat, blijft hij rustig. Hij wacht als een kat op een kansje; onder de meest vreemde omstandigheden maakt hij doelpunten. Zelfs tegen gerenommeerde verdedigingen komt hij ruimschoots aan zijn trekken. Dat is het kenmerk van de grote voetballer. Ik kan hem vergelijken met Piet Keizer. Ook wat z’n ontwikkeling betreft. Keizer werkt nu ook wat harder, hij moet het ook van briljante ogenblikken hebben. Maar Brokamp is nog lang niet aan z’n top.” Ook Brokamp – sinds 1 oktober fullprof – is daarvan overtuigd. Hij zegt: „Nog één misschien twee jaar, dan zal ik die top bereikt hebben. Ik dacht dat ik wel het peil van het Nederlands elftal zou kunnen halen. Maar dat wil niet zeggen dat ik er ook in kom. De zuidelijke voetballer heeft nu eenmaal nog steeds een achterstand op de westelijke. Spelers uit het westen praten veel gemakkelijker met elkaar, ze kunnen gemakkelijker kritiek verdragen. De mentaliteit van de westelijke voetballer is meer geschikt voor topvoetbal. Daarom denk ik voorlopig nog niet aan het Nederlands elftal. Nog niet tenminste. Bovendien kom je niet gemakkelijk bij die selectie. Een vreemde zaak eigenlijk. Pas wanneer je er eenmaal inzit, raak je er ook niet gemakkelijk meer uit. Ook niet als je in je club onder je vorm blijft. Ik geloof dat het meer reëel zou zijn mensen te selecteren die hun clubvorm vast kunnen houden.”
Zijspoor
Vorig seizoen leek Brokamp definitief op een “zijspoor te worden gezet. Brokamp leek onhandelbaar en de komst van Ivan Mraz en Ko Prins, halverwege het seizoen, leek het einde in te luiden van een plaats in de top elf voor Brokamp. Brokamp daarover: „Er werd gezegd, dat ik de komst van Mraz en Prins niet prettig zou vinden. Maar ik was alleen maar blij met die twee. Ik deed er alles aan om Mraz een beetje op te vangen. Hij is één van m’n beste vrienden geworden. We zijn nu de twee consequente spitsen. Dat loopt fijn. Ik loop trouwens het liefst in de spits. Vooral wanneer je een sterk middenveld achter je hebt. Die vriendschap met Mraz bewijst toch wel dat ik helemaal niet zo onhandelbaar ben.” George Knobel daarover: „Hij heeft zo z’n eigen mening over bepaalde zaken. Maar dan praten we zoiets gewoon uit. Hij stelt het op prijs wanneer je hem z’n mening ergens over laat geven.” Op de training bewijst hij dat ie helemaal niet onhandelbaar is. En dan in het duel tegen NAC? Hij deed erg weinig en daarom haalde ik hem eruit. Dat accepteerde hij zonder meer. Nee, de opvoeding, van het Maastrichtse publiek is heel wat moeilijker. Ze verwijten ons te langzaam spel. we zouden de zaak te snel bevriezen. Maar als ze gaan inzien dat dit spel resultaten oplevert, dan zal het ze duidelijker worden wat de taken van de spelers zijn.”
Uit OnsOranje:
19 november 2010
We gaan vandaag terug naar 19 november 1972. Naar een WK-kwalificatieduel met België, en een voetballer van MVV die de tegenstander moest vellen met zijn goals. De ‘beste Limburgse voetballer aller tijden’ had zijn statistieken in het Nederlands elftal mee, maar die avond niet.
Willy Brokamp is altijd goed geweest voor een verhaal. Zijn gehele loopbaan kleefde er spectaculair nieuws aan hem. Dat begon al op jeugdige leeftijd. RKVV Chevremont, een hoofdklasser, wilde Brokamp vanwege zijn exceptionele kwaliteiten al op zijn veertiende opstellen in het eerste team, maar de KNVB verbood dat, omdat de minimale leeftijd om te debuteren vijftien jaar was.
Overigens zat het talent zelf niet op alle aandacht te wachten toen het nieuws bekend werd. Toen de bekende journalist Jean Nelissen bij zijn ouderlijk huis aanbelde voor een interview, riep het spelertje meteen dat hij ‘helemaal geen zin had in een interview’. Het journalistieke icoon kon daarop weer vertrekken.
Gehecht
De aanvaller werd ook al snel landelijk bekend, zowel Ajax als PSV wilde hem inlijven. Ook daar voelde Brokamp weinig voor. Hij was nogal gehecht aan zijn eigen omgeving en tekende bij MVV. De scouts waren al die weken voor niets naar Limburg gereden.
MVV speelde die tijd in de Eredivisie, maar een topploeg had de Maastrichtste club niet. De ploeg dreef vooral op de ingevingen van zijn superaanvaller, die dan ook, begrijpelijk, werd opgeroepen voor Oranje. In zijn eerste interland maakte hij meteen indruk, door in en tegen Israël voor de enige goal te zorgen (0-1). Brokamp komt tot zes interlands in het Nederlands elftal, en scoort daarin zes maal; een zeer mooi moyenne natuurlijk.
Had er een grotere loopbaan voor Brokamp ingezeten? Daar is iedereen het wel over eens. Maar zoals gezegd, een doorsnee jongen was de Limburger niet. Er was altijd wel iets aan de hand met hem, zeker ook buiten het veld. Brokamp hield van voetbal, maar ook van het leven. Tekenend was het hoe hij – toen Feyenoord wel heel nadrukkelijk naar hem hengelde – door MVV werd overgehaald om bij te tekenen. De club hielp hem het bekende café Aux Pays Bas aan het Vrijthof op te kopen.
Voetballer van het Jaar
Zijn vele nachtelijke uren in de horeca deerden hem trouwens (nog) niet echt, want dat seizoen werd hij topscorer van de Eredivisie, met achttien doelpunten. Hij werd eveneens verkozen tot Voetballer van het Jaar. De speler heeft dan zoveel vertrouwen dat hij toch eens een stap hoger wil wagen. Hij tekent bij Ajax, en ontdekt daar ook de charme van het Leidseplein – de Amsterdamse versie van het Vrijthof.
Hij besluit er meteen maar, zonder dat Ajax er iets van weet, een appartement te huren, terwijl het bestuur juist om die reden – zijn voorliefde voor horeca was bekend – een huis ver van het uitgaanscentrum had geregeld. Het gerucht gaat dat hij voor een ochtendtraining van Rinus Michels in een galakostuum aan kwam zetten, omdat hij rechtstreeks van een bruiloftsfeest kwam.
Het kostte hem in ieder geval een plek in de WK-selectie van 1974. Brokamp zat bij de voorselectie van Oranje, maar wegens een gebrek aan mentaliteit werd hij – Michels was bondscoach – thuisgelaten. Brokamp leek er niet al te zeer mee te zitten dat het Nederlands elftal zonder hem naar Duitsland vertrok.
Douche
Hoewel hij het in Amsterdam goed deed, keerde hij na twee jaar toch weer terug naar zijn Maastricht. Alleen, zonder de geniale ingevingen van Brokamp bleken de Limburgers maar een matig team te hebben, dat dan ook in de periode dat de aanvaller in Mokum zat prompt degradeerde. Wanneer Brokamp er terugkeert speelt de club in de eerste divisie, en aan dat niveau ergert de speler zich enorm. ‘De Witte’ trekt tijdens een duel het shirt over zijn hoofd omdat hij het geknoei van zijn medespelers niet langer kan aanzien. Ook gaat hij eens een tijdje op de middenstip zitten en in de rust van de wedstrijd bij PEC Zwolle staat hij plotseling onder de douche nadat hij geen een-tweetje op maat had teruggekregen.
Op 31-jarige leeftijd zet hij uit frustratie een punt achter zijn loopbaan.
Ondanks zijn haat – liefde verhouding met het Maastrichts publiek werd hij door supporters verkozen tot beste speler uit de clubgeschiedenis van MVV
MMC: De Geusselt: ’n thoes veur ederein !