De Nieuwe Limburger, 15 december 1961
Sjoke Soons, MVV’er in hart en nieren met een prachtige voetbalcarrière
Men komt Sjoke Soons herhaaldelijk tegen bij MVV! In hart en nieren is hij MVV’er gebleven, sinds hij in 1934 de voetbalschoenen aan de wilgen hing. Hij kon toen op een prachtige voetbalcarrière terugzien. Met Ber Felix was hij een van de eerste Limburgse voetballers, die het Oranjeshirt om de schouders kreeg gelegd en dat betekende in die dagen. Het was in de interlandwedstrijd Zwitserland -Nederland in 1922 te Bern, dat hij als international debuteerde zoiets als het verkrijgen van een hoge, koninklijke onderscheiding. Het was in de twintiger jaren usance, dat men bij de westelijke spelers zwoer.
Sjoke Soons is altijd een fijne voetballer geweest, geen krachtpatser, die zijn tegenstanders tegen de grond liep. Hij was slim als geen ander en had bovendien een schot in zijn benen, dat ongewoon zuiver was. In die jaren was hij de onbestreden goalgetter van us-MVV-ke. Er is zelfs een seizoen geweest, dat hij niet minder dan 68 doelpunten maakte.
Dat was gedurende het seizoen 1919—1920. Hoeveel doelpunten hij tijdens zijn voetbalcarrière heeft gemaakt, weet hij zelf niet meer. „Het zou wel eens aardig zijn als iemand dit eens uitknobbelde” zegt Sjoke Soons, en hij gelooft, dat geen MVV’er na hem zoveel doelpunten heeft gemaakt als hij. „Us-MVV-ke,, ligt hem als rasechte Maastrichtenaar nog altijd na aan het hart.
Men heeft meermalen van zijn diensten gebruik gemaakt bij MVV. In het seizoen 1947-1948 maakte hij met Hub Segers en Lex Kuckelkorn (t) deel uit van de technische commissie van MVV en prompt werd MVV toen kampioen. Het gaat MVV dit seizoen gelukkig naar den vleze, maar Sjoke Soons is de mening toegedaan, dat men zich bij MVV eens mentaal anders moet gaan instellen. Niet tevreden zijn met een zich handhaven in de eredivisie, maar eens zich doelbewust richten op een der bovenste vier plaatsen zal in de toekomst noodzakelijk zijn.
Een dergelijke pretentie mag MVV hebben temeer daar men er het materiaal voor heeft. De bezetting van een der vier bovenste plaatsen behoeft MVV echt niet boven zijn krachten te gaan. Binnen 3 jaren moet zulks te verwezenlijken zijn. Indien MVV een rol gaat meespelen en blijft meespelen komt dit.
MVV mag pretenties hebben
Met meer publiek en het sluit tevens in, dat de toeschouwers beter voetbal gaan zien. En wanneer het Geusselt Stadion zijn verlichting krijgt, kan MVV ook zonder veel risico wedstrijden tegen buitenlandse clubs spelen. Daar moet ’t in Maastricht, Limburgs hoofdstad, toch naar toe. Zoals iedere oud-voetballer vindt ook Sjoke Soons, dat het voetballen door de moderne systemen veel moeilijker is geworden, maar ook harder door de scherpe dekking die elk modem systeem voorschrijft. „Vroeger werd ook wel hard gespeeld, maar je had over het algemeen toch meer bewegingsvrijheid…! ” is zijn mening. En als Sjoke Soons zo over de oude tijd spreekt komen de herinneringen aan vroegere wedstrijden weer een voor een boven.
Hij herinnert zich nog levendig het seizoen 1918—1919, toen MVV ongeslagen kampioen van het zuiden werd. In het seizoen 1925 – 1926 werd MVV opnieuw zuidelijk kampioen. „De laatste wedstrijd speelden wij thuis tegen Sp.Enschede en indien wij gewonnen hadden, zouden wij landskampioen zijn. Wij verloren met 3— 1 en nog zie ik hoe Jan de Boer met een ver schot Krit van Haeren op de knieën kreeg. Wat kon die kerel schieten…!” Sjoke Soons vindt ’t nog jammer, dat de landstitel niet naar Maastricht ging. „Jongen, dan had ik alles gehad, wat een voetballer maar wensen kan. International „vaste” speler in het Limburgs en zuidelijk elftal en een landskampioenschap…!” Het laatste heeft niet mogen wezen, maar in elk geval kan Sjoke Soons op een unieke voetbalcarrière terugzien.
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Joseph Antoine Jean “Sjo” Soons (Maastricht, 28 augustus 1898 – aldaar, 15 september 1964) was een Nederlands voetballer.
Soons voetbalde in zijn jeugdjaren bij de Maastrichtse vereniging Kimbria. Vanaf 1918 speelde hij op het hoogste niveau in de Nederlandse competitie na zijn overgang naar MVV, waar hij voornamelijk speelde als linksbuiten en linksbinnen. Met bijna 180 doelpunten in de eerste klasse is hij MVV’s topscorer aller tijden. Op 22 september 1918 maakte Soons zijn competitiedebuut voor MVV als linksbinnen thuis tegen NOAD. Hij speelde in totaal 15 seizoenen voor MVV waarbij de club enkele hoogtepunten kende door het behalen van het kampioenschap in afdeling Zuid van de Nederlandse Voetbalbond in 1920 en 1926.
In de aansluitende competitie in beide jaren om het landskampioenschap van Nederland eindigde MVV in 1920 als vierde (achter Be Quick, V.O.C. en Go Ahead) en in 1926 als 2e (achter Enschede). Op 12 maart 1933 viel Soons vlak na het begin van de uitwedstrijd tegen Willem II uit met een knieblessure. Hierdoor kwam een einde aan zijn actieve voetballoopbaan. Soons bleef echter in hart en nieren een MVV’er. In zijn laatste levensjaren was hij nog lid van de Technische Commissie.
In periode bij MVV speelde hij een maal voor het Nederlands Elftal. In 1922 werd hij verkozen voor de wedstrijd tegen Zwitserland in Bern, die door Oranje werd verloren werd met 5-0. Ook maakte hij diverse malen deel uit van andere vertegenwoordigende elftallen zoals het Bondselftal, het Zuid-Nederlands elftal en het Limburgs elftal.
